مسئولانی که برای یک عمر کافی‌اند

شهرام شکیبا در بخش طنز سایت خبرآنلاین دست به کیبورد شد و قانون جدید مجلس را طنزیم نمود.

*مجلسیان قانونی تصویب کرده‌اند که به موجب آن هرکس حداقل دو سال در یک پست سیاسی باشد، تا آخر عمر حقوق مدیریتی‌اش را دریافت کند.
تصمیم کاملاً درست و به‌جایی گرفته‌اند. فقط چند نکته به ذهن بنده آمده که عرض می‌کنم:
1- آیا این بدان معنی است که مدیران محترم دولتی حتی اگر دو سال هم مدیریت کنند، طوری ترتیب کارها را می‌دهند که آثارالباقیه‌اش تا پایان عمرشان باقی است؟
2- البته شاید هم معنی‌اش این باشد که حقوقشان را تا آخر عمر می‌دهند که خیال مدیران راحت باشد و دیگر تلاش نکنند زیرآب دیگران را بزنند به امید این که صندلی رفته را باز پس بگیرند.
3- از یک منظر منطقی هم این کار چندان هم ضروری به نظر نمی‌رسید، چراکه اصلاً ممکن نیست کسی در ایران مدیر شود و مدیر از دنیا نرود. فقط اداره مربوطه‌اش عوض می‌شود. خود من رئیس پلیس راهنمایی و رانندگی می‌شناسم که الآن مدیر‌عامل تیم پرسپولیس است که البته این یکی باز هم خیلی مربوط است. چون حداقل در نام هر دو شغلش «پلیس» وجود دارد.
به قول دوستی علاوه بر قانون بقای ماده و انرژی، قانون دیگری هم در ایران داریم که قانون بقای مدیر و مدیریت است. مدیران تمام نمی‌شوند، فقط از صورتی به صورت دیگر در می‌آیند، همین.
4- آیا این قانون استثنا هم دارد؟ مثلاً فرض کنیم کسی از مدیریت کنار برود و کاندیدا‌ی ریاست جمهوری هم بشود و رأی نیاورد.

بروکار می‌‌کن
*نماینده کرج در مجلس با توجه به اینکه دولت کسی که در هفته دو ساعت کار کند را «بی‌کار» به حساب نمی‌آورد گفته است دولت باید خجالت بکشد. 
1- اولاً که دو ساعت کار در هفته کافی است. شغل اشخاصی که با این تعریف بی‌کار به حساب نمی‌آیند این است که الباقی هفته خداراشکر کنند که همان دو ساعت کار را دارند. 
2- حرف نماینده کرج و موضوع بحثش اساساً غلط است. 
ما چند سالی است که بی‌کار نداریم و همگی سرکار هستیم. آقایان حتی اگر بخواهند قدرتش را دارند که همه دنیا را سرکار بگذارند. تا حالا دو سه بار این رباعی را نوشته‌ام برایتان، گویا باز هم باید بنویسم.
از نعمت حق شکرگزاریم همه 
در دولت دوست کار داریم همه 
بیهوده مگو ز معضل بی‌کاری 
عمری‌ست که دایم سرکاریم همه

قلیان آمد، خوش آمد
*پیشنهاد وزارت بهداشت برای آزادی استعمال دخانیات در قهوه‌خانه‌ها به تصویب هیأت دولت رسید و قلیان دوباره آزاد شد.
بدین وسیله بازگشت پیروزمندانه قلیان به آغوش قهوه‌خانه‌ها و آزادی استعمال توتون و تنباکو «بای نحو کان» را تبریک عرض می‌نماییم.
فقط امیدواریم مدیران مملکت همانطور که در تصمیم برای حقوق مادام‌العمر ثابت‌قدم هستند، در این مورد هم ثابت‌قدم باشند.
باز هم می‌خواهم ببینم چه کسی می‌گوید «ایران آزاد‌ترین کشور دنیا نیست؟» آقایان حتی دلشان نمی‌آید یک قلیان بی‌مقدار هم آزادی نداشته باشد.